Kingonalia 2019 w Nowym Korczynie (foto)

Około godziny 11 pielgrzymi przeszli  w uroczystej procesji do „Źródełka Św. Kingi”, następnie udali się na Mszę Świętą w kościele pw. Św. Stanisława, którą celebrował biskup pomocniczy diecezji kieleckiej Andrzej Kaleta. Po godzinie 13 na rynku Nowego Korczyna odbyła się historyczna inscenizacja młodzieży z miejscowych szkół, symboliczne odsłonięcie tablicy upamiętniającej odzyskanie przez miejscowość praw miejskich oraz okolicznościowe wystąpienia.


Bardzo miłym akcentem było dołączenie do pielgrzymki gości z miejscowości  Kungos na Węgrzech, gdzie kult Św. Kingi jest tradycją i co roku delegacja mieszkańców odbywa pielgrzymkę do Starego Korczyna.

Wokół sceny organizatorzy zlokalizowali stoiska koła gospodyń wiejskich, punkt dla pielgrzymów,  galerię fotografii. Można było skorzystać ze smacznego poczęstunku, przejechać się tradycyjną bryczką.

Część oficjalną otworzył gospodarz uroczystości – burmistrz Paweł Zagaja, który wraz z burmistrzem miasta Kungos - Gergely Szabo – rozpoczęli rozmowy nt. partnerstwa obu miast. Od samego początku obchodów pielgrzymom oraz mieszkańcom Nowego Korczyna, towarzyszyła Agata Wojtyszek – Wojewoda Świętokrzyski.  Obecni byli również Marszałek Województwa Świętokrzyskiego – Andrzej Bętkowski, oraz poseł z królewskiego Sandomierza Marek Kwitek.

Święta Kinga pochodziła z rodziny wielodzietnej. Jej siostrami były m.in. św. Małgorzata Węgierska, Konstancja, księżna ruska, oraz bł. Jolenta. Ciotką Kingi była św. Elżbieta Węgierska, szwagierką bł. Salomea, a dalszymi krewnymi św. Jadwiga Śląska i św. Agnieszka z Pragi. Do Polski przybyła w roku 1239 jako pięcioletnie dziecko. Ze względów politycznych została zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem Wstydliwym. Początkowo przebywała na dworze książęcym w Sandomierzu, a następnie w Krakowie. W wyniku zagrożenia najazdem Tatarów, przebywała później na Węgrzech i na Morawach, w klasztorze cystersów w Welehradzie. Po wycofaniu się wojsk tatarskich i ustaniu wewnętrznych walk o tron oraz pokonaniu Konrada Mazowieckiego, książęca para powróciła w 1243 do Krakowa, mieszkając w Nowym Korczynie. Tutaj zaproponowała Bolesławowi, że pragnie zachować dozgonną czystość w małżeństwie, ślubując to przed biskupem krakowskim Janem Prandotą w kościele franciszkanów. Historycy, wiążąc zgodę Bolesława na ślub dziewictwa Kingi, nadali mu przydomek „Wstydliwy”. Następnie wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka zostając tercjarką. Mając na uwadze dobro księstwa krakowskiego i sandomierskiego, czynnie pomagała swemu mężowi w ich odbudowie po niszczycielskim najeździe Tatarów, służąc swoim posagiem. Wsparła finansowo m.in. katedrę krakowską oraz liczne klasztory ojców: benedyktynów, cystersów i franciszkanów. Była fundatorką wielu kościołów, m.in. w Bochni i Nowym Korczynie. Sprowadziła liczne zgromadzenia zakonne, m.in. Kanoników Regularnych od Pokuty do Krakowa oraz siostry norbertanki do Krzyżanowic nad Nidą, fundując im przyklasztorne kościoły. Wzięła czynny udział w staraniach o kanonizację św. Stanisława. Z jej inicjatywy Bolesław Wstydliwy i biskup Prandota wysyłali dwukrotnie poselstwo w tej sprawie do Stolicy Apostolskiej.



W uznaniu jej wkładu w dobro księstwa i kościoła Bolesław za radą biskupa Prandoty wydał 2 marca 1257 w Nowym Korczynie przywilej własności Ziemi Sądeckiej dla swojej małżonki. Wykorzystując stan anarchii na Węgrzech księżniczka Kinga, dążąca do zacieśnienia związków Spisza z Polską, obsadziła ten teren swoimi wojskami, które stacjonowały tam aż do jej śmierci. Przełomowym momentem w jej życiu była śmierć  7 grudnia 1279 w Krakowie jej męża księcia Bolesława, kiedy to podjęła jako wdowa decyzję wstąpienia do zakonu klarysek. Najpierw przywilejem z 6 lipca 1280 dokonała fundacji klasztoru klarysek w Starym Sączu, a następnie przywdziała habit zakonny stając się klaryską. Odtąd zamieszkiwała w tym klasztorze, choć musiała go opuścić pod koniec 1287, kiedy wraz z dwiema siostrami (Jolentą i Konstancją) oraz innymi siedemdziesięcioma zakonnicami uciekła na Zamek Pieniński bronić się przed najazdem tatarskim. 24 kwietnia 1289 złożyła profesję zakonną. We wrześniu 1291 zapadła na poważną, śmiertelną chorobę, w wyniku której 24 lipca 1292 zmarła. Została pochowana po paru dniach pod posadzką klasztornej kaplicy. Obecnie jej relikwie spoczywają po translacji w specjalnej trumience na ołtarzu, na którym umieszczono jej XV-wieczną pozłacaną figurę.

16 czerwca 1999 kanonizował ją św. Jan Paweł II podczas swojej pielgrzymki do Polski w uroczystej mszy świętej w Starym Sączu przy licznym udziale duchowieństwa i wiernych. Specjalny obraz z wizerunkiem świętej na uroczystość kanonizacji namalował krakowski artysta Piotr Moskal. (Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Święta_Kinga).

tekst i foto: Łukasz Chodór